Ενημέρωση φίλων για ό,τι παράγεται από τη μέλισσα, το σταφύλι και την ελιά, και όχι μόνο.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

18. Στο Εργαστήριο Μελισσοκομίας του ΑΠΘ


Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Το πιστεύω όχι μόνο ως θεωρία αλλά όποτε είναι δυνατό, προσπαθώ να το κάνω και πράξη. Η εμπειρία, το μεράκι, η προσπάθεια, η καλή πρόθεση, δεν αρκούν πάντα, ώστε να καταφέρει κανείς το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ιδίως όταν ασχολείται σε τομείς όπου οι τεχνικές αναπτύσσονται συνεχώς. Η βασιλοτροφία και η παραγωγή βασιλικού πολτού είναι ένα κομμάτι της μελισσοκομίας που απαιτεί όχι μόνο θεωρητική κατάρτιση αλλά και πρακτική μεθοδολογία. Έτσι μόνον, κατά τη γνώμη μου, επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο τελικό προϊόν, το οποίο αξιώνουμε, ως αγνό, να είναι άριστης ποιότητας.


 Με  την ευκαιρία της περάτωσης του σεμιναρίου που παρακολούθησα, θα ήθελα από το βήμα αυτού του blog,  να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μου στους ανθρώπους του Εργαστηρίου Μελισσοκομίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου  Θεσσαλονίκης, στου οποίου τα θρανία και το πειραματικό μελισσοκομείο του βρέθηκα πρόσφατα, παρακολουθώντας το ειδικό σεμινάριο βασιλοτροφίας και παραγωγής βασιλικού πολτού.


Ειδικότερα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο Ανδρέα Θρασυβούλου, διευθυντή του εργαστηρίου, (γνωστό σε εμένα μέσα από την αρθρογραφία του σε εξειδικευμένα έντυπα που αφορούν τη μελισσοκομία και τώρα είχα την τιμή να γνωρίσω προσωπικά).  Επίσης τις ευχαριστίες μου στο Γιώργο  Γκόρο,  Γεωπόνο, Διδάκτορα Μελισσοκομίας, την  Ελισάβετ Λαζαρίδου,  συνεργάτη μελισσοκόμο του Εργαστηρίου,  τη Χρυσούλα Τανανάκη,  Χημικό και Λέκτορα του Εργαστηρίου Μελισσοκομίας αλλά και όλο το προσωπικό.

Το σεμινάριο αυτό, ήταν για μένα ένα ευχάριστο διάλλειμα. Βρέθηκα σε ένα ευχάριστο  και  ζεστό περιβάλλον, με ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο είχαν τις γνώσεις αλλά και τη διάθεση να τις μεταδώσουν σε ένα κλίμα ανθρωπιάς και συνεργασίας.

Θεωρώ δε, πως η επαφή κάθε μελισσοκόμου με το εργαστήριο, είναι απαραίτητη, καθώς  έχει πολλά να αποκομίσει σε όλα τα επίπεδα, με κυριότερο όλων, την επιστημονική γνώση. Η αλήθεια είναι πώς λόγω του διαδικτύου πολλοί το θεωρούμε περιττό, αλλά πάντα εγκυμονεί ο κίνδυνος της παραπληροφόρησης και συχνά είναι δύσκολο να αναγνωρίσει κάποιος την αλήθεια από το μύθο. Όποιοι ενδιαφέρονται μπορούν να επισκεφθούν το site του Εργαστηρίου Μελισσοκομίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου  Θεσσαλονίκης, στη διεύθυνση:   http://www.beelab.gr/ 
 
 
 

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

17. Το μεγάλο πλεονέκτημα του ελαιολάδου στο τηγάνισμα


Οι διαιτολόγοι συνιστούν να αποφεύγουμε την κατανάλωση τηγανιτών. Αν είστε από αυτούς  που μπόρεσαν να βγάλουν τα τηγανιτά από το διαιτολόγιο τους, η ανάρτηση αυτή δεν σας αφορά. Αν όχι, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε, τουλάχιστον, να είναι κατά το δυνατό πιο «υγιεινά».

Κατ αρχήν και  πέρα από τους γενικούς κανόνες που πρέπει να τηρούμε στο τηγάνισμα (βλ πρκ), το σημαντικότερο, είναι το είδος του λαδιού ή του λίπους που θα χρησιμοποιήσουμε .

 
 
Χωρίς καμία αμφιβολία το καταλληλότερο λάδι για τηγάνισμα είναι το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και αυτό γιατί, η πλούσια περιεκτικότητά του σε  μονοακόρεστα, το κάνει ανθεκτικότερο στις υψηλές θερμοκρασίες. Ειδικότερα, 
 
 

Όλα τα λίπη έχουν:

1.      Μία θερμοκρασία στην οποία αρχίζουν να αλλοιώνονται.

2.      Μία θερμοκρασία στην οποία αρχίζουν να βγάζουν καπνό, (το λεγόμενο σημείο καπνού).

Τιμές, οι οποίες είναι διαφορετικές για κάθε λίπος.  

Η αλλοίωση του ελαιολάδου αρχίζει στους 230 βαθμούς κελσίου, ενώ των σπορέλαιων στους 168 βαθμούς Κελσίου.

Το ελαιόλαδο έχει σημείο καπνού τους 200 βαθμούς  Κελσίου, ενώ τα σπορέλαια τους 230 βαθμούς  Κελσίου.

Επομένως, το τεράστιο πλεονέκτημα του ελαιολάδου σε σχέση με τα σπορέλαια, είναι  η μεγαλύτερη ανθεκτικότητα που παρουσιάζει στη  θερμότητα. Επειδή δε, η  θερμοκρασία αλλοίωσης του ελαιολάδου, είναι υψηλότερη αυτής του σημείου καπνού, αν αρχίζει να καπνίζει κατά τη διαδικασία του τηγανίσματος,  η μείωση της έντασης της θερμοκρασίας και μόνο, αρκεί ώστε να ολοκληρωθεί το τηγάνισμα, χωρίς γευστικές και κυρίως ανθυγιεινές συνέπειες.

Το αντίθετο συμβαίνει με τα σπορέλαια. Επειδή η θερμοκρασία αλλοίωσης, είναι χαμηλότερη του σημείου καπνού, αν αρχίσει να καπνίζει, έχει ήδη αλλοιωθεί.

Γενικότερα, για ένα υγιεινότερο τηγάνισμα:

Χρησιμοποιούμε:

·         καλής ποιότητας τηγάνια, βαριά, που να εφάπτονται καλά στο μάτι της κουζίνας.

·         μεγάλη ποσότητα ελαιολάδου, μικρές ποσότητες τροφίμων, ώστε να μην πέφτει η θερμοκρασία και επιμηκύνεται ο χρόνος του τηγανίσματος.

·         τρόφιμα, καλά πλυμένα και οπωσδήποτε στεγνά.

·         το ίδιο ελαιόλαδο  μέχρι 4 φορές, (αν επιμένουμε σε  σπορέλαια,  μέχρι 2). Για να ξαναχρησιμοποιήσουμε το τηγανόλαδο, πάντα το φιλτράρουμε και το χρησιμοποιούμε να τηγανίσουμε το  ίδιο είδος τροφής.

Ο συνολικός χρόνος τηγανίσματος με το ίδιο λάδι, δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 30 λεπτά, ακόμη και αν αφορά τη χρήση του σε διαφορετικές ημέρες.

Δεν προσθέτουμε καινούριο λάδι στο ήδη τηγανισμένο.

Δεν αλατίζουμε πριν το τηγάνισμα, ή κατά τη διάρκειά του.

 


Αυτά, και προσοχή στις βουτιές….στο ελαιόλαδο, αλλά και στη θάλασσα,

 
 
 
 
 
 
                             ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ